tebkian

از قدیم این ضرب المثل ها را شنیده ایم که با یک گل بهار نمی شود. و یا یک دست صدا ندارد. این ضرب المثل ها به ما می گویند که برای این که به نتیجه ای برسیم باید همه با هم کاری را انجام دهیم. مصداق بارزش هم همین کرونا و همین اهمیت رعایت کردن پروتکل ها توسط همه با هم است. اگر برخی از افراد پروتکل ها را رعایت کنند و برخی رعایت نکنند کرونا هم چنان ادامه دارد و شاید باز هم جهش های دیگری از آن را ببینیم. در روزهایی هستیم که کمتر کسی است که نداند برای این که کرونا نگیرد باید چه کند. کمتر کسی است که نداند ماسک زدن مهم ترین راه برای عدم ابتلا می باشد. اما باز هم همین آش است و همین کاسه. باز هم می بینیم برخی بی ماسک و بدون رعایت پروتکل ها پرسه می زنند. و همین افرادند که باعث شده اند این داستان ادامه داشته باشد. داستانی که نمی دانیم چند قسمت تا قسمت پایانی اش باقی است. و ای کاش که این داستان تمام شود، چراغ ها روشن شود و همه این صحنه و روزگار کرونایی را ترک کنیم.

برخی خسته شده اند و با وجود این که می دانند باید ماسکی داشته باشند و دستکشی در دست کنند برای خود می گردند. برخی نیز خسته از این شرایط هستند و می خواهند کاری کنند زودتر این دوره تمام شود و به اتمام برسد. به همین خاطر شاهد تضادی در جامعه شده ایم. برخی حتی ساده ترین ماسک یعنی ماسک سه لایه را هم ندارند. از آن طرف برخی ماسک سه بعدی با لایه های بسیار بر صورت دارند. برخی نیز فکر می کنند که نمی گیرند چون واکسن زده اند و برخی فکر می کنند اگر بگیرند هم خطری متوجهشان نیست. افرادی که رعایت نمی کنند متاسفانه زیاد شده اند و همین خودش شرایط را بسیار خسته کننده تر کرده است. رسانه ها خسته شدند از بس گفتند که ماسک بزنید و پس از تماس با سطوح پر خطر دستانتان را ضدعفونی کنید. پرستاران خسته شدند این قدر به خانواده های مبتلایان گفتند شما درس بگیرید و رعایت کنید و باز هم مدتی بعد دوباره همان افراد به بیمارستان ها و مراکز درمانی مراجعه کردند. نمی دانیم باید چه کنیم. چه طور می شود افرادی که آگاه هستند و نمی خواهند رعایت کنند را وادار به رعایت کرد.

از قدیم گفتند که کسی که خودش را به خواب زده را نمی شود بیدار کرد. و این ماییم که می دانیم باید چه کنیم و گویی نمی خواهیم کاری کنیم. نمی خواهیم به میهمانی ها نرویم. نمی خواهیم عروسی هایمان را کنسل کنیم و نمی توانیم به مسافرتی نرویم که حتی می دانیم ممکن است آخرین مسافرتمان باشد. چرا که ممکن است در همان سفر به کرونا درگیر شویم. حتی گویی برایمان مهم نیست که ناقل شویم و دیگران را آلوده کنیم. نه تنها جان خودمان بلکه جان دیگران هم انگار برایمان کوچک ترین اهمیتی ندارد. و وای برما به خاطر کاری که با خودمان می کنیم که از ماست که بر ماست.